På Caminoen gjennom Rioja.

Etter ei veke på vandring forlet vi Navarra og kom inn i det mest kjende vindistriktet i Spania; Rioja. Dei er stolte av vinen sin i området, og på ein av bodega er det laga til ein tappekran på utsida av veggen slik at alle pilgrimmar som passerer kan få seg eit glas styrkande vin før dei går vidare. Over tappekranen er det festa eit skilt med fylgjande tekst( omtrentleg):

"Pilgrim, dersom du ønskjer å nå Santiago med styrken og helsa i behald, ta litt av denne vinen og drikk ein skål for lukka."

Rioja er ein liten provins, Logroño, som er provinshovudstad, ligg tett ved grensa til forrige provins. Katedralen her, Santa Maria Redonda, er nemnt spesielt i boka Señor Peregrino fordi der skal vere eit særskilt vakkert altar, men eg skal vedgå at vi passerte rett forbi katedralen på jakt etter ein restaurant som ville servere middag før kl. 21, og var lite opptekne av byggverk og kultur akkurat då.

Ferda vidare gjekk til Nájera, eit stykke utanfor byen gjekk vi oss fram på eit dikt til pilgrimmen:

Diktet handlar om kva som får pilgrimmen ut på vegen, kva som utløyser trongen til å gjere denne reisa, eller rettare, handlar det om kva som ikkje er grunnen til pilgrimsferda, diktet sluttar slik: "Krafta som dreg meg, krafta som trekkjer meg til seg, kan ikkje forklarast, ikkje av meg. Berre Han der oppe veit!"

I Nájera fekk vi god kontakt med ein italiensk gut som heiter Wilmar. Han hadde starta på ferda frå Saint Jean Pied de Port same dag som oss, hadde berre lagt i veg utan å ha heilt klart for seg korleis han skulle finansiere turen, men ting ordna seg undervegs....

Neste stoppestad på ferda var Santo Domingo de la Calzada. Byen er oppkalla etter grunnleggjaren sin, som bydge eit stort hospital og herberge for pilgrimmar i byen. I dag er byen mest kjend fordi der er eit par levande kreatur i kyrkja: Ein hane og ei høne vaglar seg nemleg der inne til minne om "hønseunderet", ei legende om ein gut på pilgrimsferd som vart uskuldig dømt til døden ved henging, og som på forunderlegvis framleis var i live, dinglande i tauet, når foreldra kom attende etter å ha vore til Santiago. Dommaren i byen, som tvilte på at dette kunne vere muleg, fekk seg ein støkk når han hevda at det var like lite sannsynleg at guten levde som at hanen og høna som var servert på middagsbordet hans skulle reise seg og begynne å kakle, nok dei gjorde i same augneblinken. (Katolsk mystisisme og helgendyrking har plass til krydder, noko lutheransk lære manglar!)

I denne byen var vi seks norske pilgrimmar samtidig, her er eg saman med to av dei: Ragnhild frå Bergen og Ann Siri frå Trondheim.

Det var også i Santo Domingo de la Calzada at Wilmar overraska meg med sjølvplukka blomsterbukett og fødselsdagssong, rett nok eit par dagar etter fødselsdagen min:)