Bloggeåret

Det har unekteleg vore eit magert år for bloggen min, ikkje det at eg har mangla tema, nei, eg har mangla lyst og evne til å sette meg ned og skrive. Fotograferinga har også gått i stå, ikkje for at eg manglar utstyr eller motiv, eg manglar interesse for å sette meg inn i korleis det flotte kameraet mitt verkar.

I morgon er siste dagen i året, eg har sjansen til å skrive eitt innlegg til før årets bok skal i printen, mannen min påstår at denne boka kjem til å bestå berre av omslagssidene, og han har nesten rett.
Men etter i morgon kjem eit nytt år – og då kan eg kanskje få igjen inspirasjonen og skrivelysta slik at eg om eit år kan sende ei bok med mange sider til trykking:), eg kan I alle fall leve i trua ei stund.
Kva er det eg ikkje har skrive om dette året då?

Borneborna! Eg treff dei ganske ofte, dei som bur i nærleiken er stort sett innom ein gong i veka, kjekke karar som fortener større plass i bloggen min, dei veks så fort til at eg må bli flinkare å ta vare på dei stundene vi får saman. Dei som bur lenger unna ser eg ikkje så ofte, men eg besøkjer dei frå tid til anna, og dei kjem til oss i feriane. I november var eg saman med dei i to veker medan mammaen var på jobbreise, men det vart ingen bloggeinnlegg frå dei vekene heller, trass i alle dei kjekke stundene vi hadde.






Strikkinga! Eg har alltid minst eitt strikkeprodukt på pinnane, det har vorte produsert ein del plagg i år, sjolv om berre eit fåtal har vorte publiserte på bloggen. Minstejenta har fått tre nye gensarar, ein av dei er omtala her, eg har utvida garderoben med to gensarar og to jakker, ei jakke vart  det blogginnlegg om, resten er ikkje nemnt. Tre av dei siste produkta ligg opprasta på stovebordet akkurat no, ein gensar til ei tantejenta som fylte år i romjula, ein “islendar” til Mateo, og ei “henge-på-kontorstolen-jakke” til meg sjølv. Sistnemnde vart det strikka tre av, dei to storejentene mine fekk kvar si også:)


Naturen! Eg bur midt i naturen, har hav og himmel kloss på, fotomotiv kvar eg vender auget, men tek eg med kamera når eg går tur? Nei, det er så stort og ruvande, det får bli att heime.


Livet! Eg lever det no, opplevingar som står i kø, men dei kjem ikkje med her. Ei mor som eldest, som plagast meir og meir med sjukdom, kor lenge får vi ha henne blant oss, tru? Ho fyller 90 år I februar, om ho får leve.  Ho har fortalt meg mykje som eg kunne ha skrive om i bloggen min. Kanskje neste år?

Ei triveleg utfordring

Ei av damene som eg badar saman med har nett starta eige firma. Ho lagar ei rekkje flotte husflidsprodukt, frå vevde løparar i lin til skinnfellar. Ho held også kurs. Her er lenkje til heimesida hennar for dykk som vil  ta ein kikk : http://vevarven.no/#cid=2

Saman med mannen driv ho eit småbruk med utegangarsauer, og no har ho funne eit spinneri som tek imot ull frå desse sauene. Det er ei spesiell ull, svært feit, ein reknar med eit svinn på 30% berre ved vask av ulla. Det blir kalla pigmentert ull, fordi det også i den lyse ulla er blanda inn mørkare fiber, (trur eg).

No er det messetid og Linda, drivaren av Vevarven, har fullt opp å gjere med førebuing til messa ho skal delta på i helga, men ho vil gjerne ha med eit lestepar strikka av utegangar-tråden, derfor spurde ho meg om eg kunne gjere det. Og ei slik utfordring, ja, den måtte eg berre ta:)
Det blir liksom det første produktet av tråden dette.

Tråden er god å strikke av, vi vart einige om at eg skulle bruke pinnar nr.4 på det to-trådstvinna garnet, men eg trur nok lestane hadde vorte jamnare strikka om eg hadde gått ned eit halvt nummer på pinnane.

Men så går det til gjengjeld raskt med pinnar nr.4:)

Her er dei første lestane, med flette langs eine sida:

Så langt kom eg med 100g:

Eg er i gong med par nr. to, der har eg små fletter rundt heile lesten, litt artig kombinasjon; røff tråd og småsøtt mønster:)

Snippel–Snappel–Skappel -

eller Strikkebesta…….

Som den garva ikkje-tv-sjåaren eg er må eg berre seie at eg ikkje veit kven denne Skappel-dama er. Om eg skulle møte henne på gata, eller om det skulle dukke opp eit bilete av henne, ville eg ikkje ha kjent henne igjen. Men Skappel-gensaren kjenner eg til, og eg er såpass oppdatert på det som skjer i nyheitsbiletet at eg har fått med med oppslaget om at ho hadde kopiert gensar-designet til ein motebutikk i Oslo, nemleg Freudian Kicks.

Det eg ikkje forstår er korleis nokon kan påberope seg å ha designa dette tidlause plagget!
Det var akkurat slik dei såg ut dei fyrste gensarane vi strikka i"handgjerningstimane" på skulen for leeeenge sidan.

Eg høyrde forresten om ei bestemor som hadda strikka Skappelgensar til barnebarnet, gensaren vart så diger og tung at han såg ut som ei brynje, ho lurte på om ho skulle gi han til det lokale vikingspelet "Kongens ring" som går av stabelen kvart år i juni:)
Det seier vel noko om at det kanskje var slik dei fyrste gensarane som vart strikka såg ut også, ein gong i "tidenes morgen"?

Minstejenta mi, som no er Bergensstudent, har tigga etter ein slik gensar ei stund, eg har halde igjen, det er no eit perfekt begynnar-prosjekt! Men forrige laurdag ga eg etter og kjøpte tråd til gensaren.



Eg tok utgangspunkt i ei oppskrift som eg fann her:
http://anitasskriverier.blogg.no/1345275284_skappelgenser_og_rill.html, som igjen hadde vore innom her: http://mariaskappel.no/2012/08/15/skappel-genseren-igjen/

Eg har gjort mine justeringar, både med omsyn til lengde, breidde og halsfelling, og ikkje minst val av tråd (Sandnes garn) derfor meiner eg å vere i min fulle rett til å sette på min eigen logo – eller kva?



Biletet tok eg ute på den nedesnøa altanen vår, og slik har sommarblomstrane mine det der ute akkurat no:

Viktoriaplommene

Då vi flytta inn i huset vart, for mange  år sidan, stod det gamle viktoriaplommetreet til Besta mi i hagen. Når vi hadde hatt varme sommarar, og hausten hadde vore bra, kunne vi kose oss med dei beste plommene i verda. Men det var også haustar då plommene ikkje vart modne.

Det var ein sorgens dag då plommetreet måtte vike plassen for veg til huset til bror min, eg likte det dårleg då eg såg gravemaskina røske opp treet med rot og slenge det frå seg på bakken.

Men vi kjøpte oss eit nytt Viktoriaplommetre som vi planta framfor kjøkenvindauget, og enten så har åra gått fort, eller så var det eit hurtigveksande tre, for det har i alle fall vakse plommer på det i mange år alt. Kvar haust er vi like spente på om plommene rekk å modnast før vinteren kjem.

Siste sommar var ikkje mykje å skryte av med tanke på sol og varme, men plommene vaks likevel, så vi kjende spenninga stige på veg heim frå den vesle haustferien vår til varmare strøk.
Og jammen så var der nokre som hadde fått rette fargane, gule på eine sida og raude på den andre:) Vi plukka dei som såg best ut på måndag, eg må vedgå at det var skuffande å setje tennene i den første plomma; smaklaus og vassen! Men til plommesylte fekk dei duge. Det vart nokre glas då, og litt fleire i dag, og til trass for den dårlege kvaliteten, så går tankane til dei fantastiske hermetiske plommene som Besta brukte å spare til jul, når eg tek meg ei skive med plommesylte:)

Eg gløymde å fotografere før syltinga, her er dei som ikkje vart godkjende som sylteplommer ein gong:



Og her er dagens produksjon:

Glede!

Endeleg har eg klart å lure pc-en min til å reinstallere live Writer igjen, så no kan eg ta kontroll og bestemme både utforminga og storleiken på bileta igjen:)

Etter mi meining verkar det som at til fleire oppdateringar dei produserer desse som skal gjere det enkelt og greitt å bruke pc og nettenester, til vansklegare blir det for oss vanlege brukarane.
Akkurat som om dei held på med desse oppdateringane berre for å ha arbeid……

Men eg skal  ikkje syte, berre vere glad for at det blir nokolunde greitt å blogge igjen – og håpe på at bloggelysta kjem tilbake.

No må eg sjå om eg finn eit par bra bilete i arkivet mitt, berre for å få litt farge på innlegget.



God helg frå ei glad Strikkebesta:)

Der peparen gror

Hausten går frykteleg fort! Mykje å gjere på jobb, og så er eg student igjen... Hadde bestemt meg når diabetes-diagnosen var eit faktum at det måtte verte slutt på stillesitjing og studiar, men no når eg får inn trimmen med å sykle til og frå jobb, så er det litt tid til overs likevel. Meininga er at eg skal halde på med dette deltidsstudiet i tre og eit halvt år....tida vil vise om eg kjem i mål:)

Av ein eller annan grunn fekk eg ein ubendige trong til å kome meg ut av huset i haustferien, og då var det fort gjort for mannen min å lokke meg med til paradiset hans - Madeira. I fjor haust var han der i to veker og det ga skikkeleg meirsmak, og det som lokkar aller mest er store bølgjer!

 Ikkje akkurat så flatterande bilete av gubben, men sjå kor høgt bølgja slår oppetter bergveggen i bakgrunnen!








                                                                      Herleg temperatur i sjøen og varm sol mot kroppen er heller ikkje å forakte


 















 








For ikkkje å snakke om alle ulike fruktslag og grønsaker ein kan få kjøpt!

































Fargesprakande spansk pepar, ferdig tørka, klar for bacalaogryta:)









I tillegg er der farlege myggar, vi fekk nokre saftige myggstikk begge to, men har heldigvis ikkje merka noko sjukdomssymptom så langt.
Eg vart nok ikkje like forelska i øya som det mannen min er, sjølv om turen absolutt var vellukka. Det som irriterte meg var at eg ikkje forstår portugisisk, i alle fall ikkje når det blir snakka,  og så fekk eg ikkje høve til å betre spansken min!

Etter endå ein regnfull dag

Endeleg, mot kvelden letta det så ein kunne verte freista til å gå ut for døra.
Eg passerer  eit lite berg når eg er ute på tur, og på toppen av det veks ei fin plante som eg ikkje anar namnet på. Ho heng elegant nedfor kanten på berget og lyser vakkert grønt.
Eg tenkjer kvar gong at eg må ta med kamera og få foreviga denne flotte planta, og i dag gjekk eg eins ærend for å ta bilete.
Det var nok litt for lite lys no i kveldinga så ho kjem ikkje heil til sin rett, men eg legg ut bilete likevel:)

Ein avblomstra lupin tek seg flott ut, pynta med regndropar, medan ein annan framleis står i blomst.

Til systra mi

I ein syskjenflokk på seks er vi berre to systre, og vi kom i tillegg som nr. fem og seks i rekkja.
Vi er ikkje så veldig like, systra mi og eg;
Der eg stikk nasa fram og er høgrøysta og ivrig, er ho meir forsiktig og lågmælt.
Der eg kan ha ein tendens til eksibisjonisme, er ho redd for å kome i rampelyset.
Medan eg bloggar og bruker fb, er ho meir typen som les bloggen og etterlyser nye innlegg,
 og ho har ingen planar om å ta i bruk noko sosiale media.
Ho har bestemt motsett seg at eg legg ut bilete av henne i bloggen min, noko eg faktisk har respektert fram til i dag.

Men  no må eg lage eit innlegg om og til henne, med bilete, så får eg håpe ho tilgjev meg etterkvart. Det har seg nemleg slik at ei av dei som ho gjekk i klasse med på barneskulen har lagt ut eit bilete frå første skuledagen sin, då mor hennar samla nesten heile klassa og fekk fotografert dei. Eg kommenterte og lovde å vise biletet til systra mi, noko eg har gløymt dei gongane ho har møttest.

Her kjem klassebiletet som du er med på, kjære syste, dokke var bra skjønne:)

I gong igjen, eller berre eit blaff?

Det siste blogginglegget mitt vart publisert den 25. juni.
No er juli passert med god margin, august er historie og vi er godt i gong med september.
Og her sit eg og lurer på kva som er verdt å blogge om.
Før bobla eg over av idéar om kva som måtte få sitt eige innlegg, no lurer på kvar idéane har teke vegen....

Ikkje slik å forstå at eg ikkje opplever noko, det vil seg berre ikkje når det skal formulerast.
Ikkje skriv eg fyrst og framst for lesarane som måtte slumpe til å kikke inn her, det er nettopp det, eg skriv for å få trykt opp ei bloggebok i året.
Ei bok som har med det viktigaste frå året som gjekk, sett med augene til ei strikkeglad Besta.
Difor "tek eg meg no på tak" og prøver på ei aldri så lita oppdatering.

Juli - besøk og tur til Atlanterhavsparken i Ålesund:)

Og litt lenger ut i månaden: Tur til  Krakow, med mykje alvor,

 men også sjarmerande og koselege gater og plassar, som her i den jødiske bydelen, Kazimierz.

Vi reiste vidare til  Berlin, der var det Pergamon-muséet som gjorde sterkast inntrykk denne gongen.

August - blomstring i krukker og kar - og snart kvardag igjen

























September - i gong med nytt arbeidsår - og studieår.

Søndagstur til Flø, der kan ein finne mange augnekvilder og gode fotomotiv:)
 

(Og så --- når eg skal prøve å legge til bilete i blogginnlegget så får eg ikkje laste dei opp  frå pc-en, eg har val om å laste opp frå nettet, frå webcam, frå mobilen og frå bloggen, men det er ikkje der bileta mine er!
Ser no kvifor eg ikkje bloggar lenger. Alt er endra, windows live writer er borte, eg får ikkje lasta det ned på pc-en igjen, å skrive direkte her går greitt, men det blir kjedeleg utan bilete og eg har ikkje tolmod til å begynne å lære alt på nytt.
Konklusjon i høve til overskrifta: Berre eit blaff...................................................)

Men i dag fann eg ut av det, i alle fall delvis, eg får laste opp bilete frå pc-en, men eg får ikkje bestemme korkje storleiken eller plasseringa  ..... i alle fall ikkje i dag ........

Midtsommarkvelden

Kva hadde jonsokkvelden å by på?
Etter koking av rjomegraut og grilling på altanen skulle Besta og Bestefar ha ansvar for to karar på sju og snart ni år. Ein nydeleg sommarkveld tilsa båttur.
Der var mange bål langsmed land, det største fann vi i Dimna:

Etterpå besøkte vi Hatløya, der var mange båtar, og mange blide menneske samla:)

Oliver og Mateo fann andre born å leike med, dei fann småkrabbar

og dei fiska, Mateo halte i land sin fyrste torsk, heilt åleine:)

Sola stod gyllenraud i horisonten då vi tøffa heimover langt utpå kvelden:)

Lestar av restar

Etter å ha strikka einsfarga lestar i rosa

og grønt

og lilla,

er det fint å kunne utnytte restane til eit fargesprakande lestepar:)

Tråden eg har brukt heiter Jærbo og er produsert i Sverige.

Neste lesteprosjekt er rosalestar til Marylin, dei skal vere klar til skulestart:)

Elles er det gode dufter så snart ein stikk nasa utfor døra i desse dagar:)