Lenge sidan sist,

men i dag vart det endeleg tur til Hasundhornet igjen:)

Frisk vind, men mildt, herleg!

Godt å få oppleve denne utsikta igjen!

Og molteplanta står i blomst:)

Ikkje så veldig nyskapande

Sist fredag skulle vi på biltur – vi skulle langt av stad. Mannen min er glad i å køyre bil, så eg sit ikkje bak rattet utan at han blir trøytt. Derfor bruker eg tida til strikking. No er eg i gong med lestar med eit  kronglete mønster som ikkje eignar seg under fart, så i siste liten sprang eg inn på ein trådbutikk og fekk med meg nokre buntar  Drops Merino extra fine og ein rundpinne.
Michael treng sikkert ein genser til han skal begynne i barnehage, tenkte eg. Etter å ha strikka ribbekanten begynte eg å fundere på korleis seg skulle komponere eit enkelt og greitt flettemønster.

Eg fann ein penn i veska og drodla i veg, talde og rekna, gonga og delte og hadde reine matematikktimen for meg sjølv. Både Ørskogfjellet og Tresfjorden var passert før eg visste ordet av det.

Mønsteret gjekk fint opp i masketalet eg hadde på pinnen og eg strikka fornøgd i veg.

Først då vi kom til Oslo og eg fekk sjå forrige flettastrikkprodukt til Michael, forstod eg at eg rett og slett gjentek meg sjølv! Kanskje eg bør utvide repertoaret ein smule?

17.mai-tradisjon?

Det er mangt som kan verte tradisjon – til dømes å tilbringe nasjonaldagen i bil på veg heim frå Oslo. Tilfeldigvis gjorde vi det, mannen min og eg både i fjor og i år. Ikkje så veldig spanande, kanskje, men på den andre sida, ganske kjekt å få små glimt av tradisjonell 17.mai-feiring  mange stader i landet utan å sitje framfor tv-en.

Og Romsdalen i mai er eit reint eventyr!

Først hadde vi fine dagar i Sverige, med ein liten kikk innom stadskyrkan i Arvika som har 100 års jubileum i år. Ei kyrkje som framstod som svært moderne då ho var nybygd, og utsmykka av fleire lokale kunstnarar.

Å få eit lite innblikk i svensk “russefeiring” var også fint, der “tek dei studenten”, dei pyntar seg, går i prossesjon, blir feira av familien og får fine og praktiske gåver – og festar litt, men på ingen måte som sitt norske motstykke. Bilen er heller ikkje av dyraste slag, men utruleg sjarmerande – og sjå berre kor han står i stil til desigualkjolen min!

Å kome til Oslo for forseinka feiring av verdens herlegaste eittåring var stor stas:)

Men tenk, eg gløymde å ta bilete av den dekorative maten då vi gjekk ut for å ete sushi saman med studenten på måndag! Eg får skulde på at det smakte så godt at eg hadde ingen tanke for anna enn å ete…

Vi rakk både god 17.mai-frukost og å forevige Marte og ungane i finstasen før vi starta på heimveg:)

Når sola skin

- og eg eig dagen, kva er då betre enn ein sykkeltur til Flø?

Sette meg på den varme betongen på moloen og lese i ei bok medan bårene slår mot land

og måsen glir over hovudet på meg og “syng” på sitt vis.

Våren!

 

Ho står, den kvite symra,
den fyrste blom i år,
der like inn på snøen
i sine tronge kår

Ho står i kvite klede
så fager som ei brud.
Sjå henne vel i auga,
då har du skoda Gud.

To vers av diktet Symra av Anders Hovden

Tenk det!

Av og til finn nokon på å gi meg ein avleggar av plantene sine, dei har nok lagt merke til at eg ikkje er nokon gartnar akkurat. Hos meg er det slik at plantene akkurat overlever mellom kvar gong dei blir vatna.

For mange år sidan fekk eg ein avleggar av svigermor, grøne, liljeaktige blad, grei nok i seg sjølv, men planta til svigermor har blomstra kvart år, planta mi har berre stått der med dei grøne blada sine.

Stubbetufsa, kunnskapsrik hobbygartnar frå nord, har tidlegare lagt ut bilete av si blomstrande plante og lært meg at ho heiter klivia.

Og tenk, i dag oppdaga eg at mi klivia står i blomst – sånn heilt utan vidare…

Badeklubben “Hellige Olga”

I dag hadde badeklubben med eigen fotograf når vi møttest til den faste laurdagssymjeturen.
Marylin ville vere med og sjå at Besta hoppa i havet – og så fekk ho like godt eit kamera i handa med beskjed om å knipse i veg:)

Med tanke på at fotografen ennå ikkje har fylt fem år, må vi seie oss fornøgde med denne foto-dokumentasjonen:

Først målet for symjeturen,

så  alle fire på veg utover –

og til slutt alle symjande inn att mot land.

Det er ikkje fritt for at vi er fornøgde med oss sjølve når vi er ferdige med symjeturen og kan gå på land, og jammen fekk ho med det også:)

Namnet på klubben er forresten valt etter ein russisk-ortodoks kyrkjelyd i Oslo som døyper medlemmene sine i eit vatn i Oslomarka sommar som vinter, sjølv når dei må lage hol i isen for å kome til.