L

Eg er lærling på tredje året - i lefsebakarfaget. Det er ei langdryg læretid, spørsmålet er om eg nokon gong kjem så langt at eg kan kalle meg lefsebakarmeister. 
Saka er den at lefser, det er festmat, ein bakar ikkje lefser i tide og utide! Dermed blir det langt mellom kvar gong ein får øve seg i faget. 
Første året baka eg lefser til jul.
Året etter var det både konfirmasjon og åttifemårsdag i familien, i tillegg til jul, då fekk eg mykje bakeøving. I år har eg berre baka til jul igjen,
Det seier seg sjølv at på denne måten er sjansen til å bli utlært svært liten, men eg gir meg ikkje, eg set i gong å bake med like stor iver og optimisme kvar gong, og resultatet blir forunderleg likt - kvar gong: Gode, men litt for små, og litt for tjukke lefser.

Fornufta seier meg at eg bør konsultere ein garva lefsebakar og snappe opp eit råd eller to om korleis bake leiven tynn nok, men optimismen sigrar over fornufta kvart år: Eg skal nok få lefsene betre etter kvart. Difor sit eg her i år igjen med ein haug med gode, litt for tjukke lefser som familien heldigvis et og skryt av. Dei er ikkje betre vane, nemleg:) 

Eg må ta med kva som høyrer med til den sunnmørske lefsetradisjonen: SØST!
Eit langtidskokt mjølkeprodukt, basert på heilmjølk og kefir, tilsett sirup, krydra med kanel og anis, smaksett med rosiner, og jevna med kveitemjøl.
Søst fekk eg til å lage, utan oppskrift. Eg har eit vagt barndomsminne om byggryn i søsten, så eg gjorde eit forsøk med det i eine halvparten, og etter mi meining vart det akkurat rette smaken:)
Slik et vi lefser med søst på Sunnmøre:

I dag var siste barnehagedag før den 13. desember, difor var eg invitert på Luciafeiring i barnehagen til Oliver. Han var ein flott stjernegut og Besta var kjempekry over at han song så fint og huska tekstene på songane! Etter prosesjonen fekk vi kaffi, saft, lussekattar og julebakst. Mateo, skulegut, var med meg som publikum i år.

Lærling, lefser og Lucia er mine L-ar, sjå elles her  kva andre skriv på L.