QUO VADIS?

Q er ingen enkel bokstav i språket vårt, derfor er det greitt å låne eit uttrykk frå latin denne gongen for å ha noko å bidra med i

ABC-leiken:


Quo vadis - kvar går du?
Eit sitat som i følgje Wikipeedia er henta frå tidleg kristen litteratur / ei legende om Peter på flukt bort frå Roma for å unngå å bli krossfesta, som i ein draum møter Kristus og spør: "Quo vadis, Domine?" Svaret han fekk var som følgjer: "Til Roma for å bli krossfest på nytt", noko som ga Peter mot til å vende tilbake til Roma og møte skjebna si der.
Også i ei tidleg bibelomsetjing, Vulgate, i Johs. 13.36, finn ein sitatet, Peter spør "Qou vadis?" -og meisteren svarar: "Dit følgjarane mine ikkje kan kome".

Etter å ha teke landevegen fatt og vore pilgrim eit par somrar, synest eg dette sitatet er godt dekkjande for mykje av det ein tenkjer under vandringa:
Når skuldrane verkjer under tyngda av ryggsekken, når lår- og leggmusklar er stive og støle etter mange timars trasking, når føtene er såre og tærne heilt utan kjensle, - då tenkjer ein: Kvar skal eg? Kvifor går eg her? Kva er målet med denne turen?

Når ein er komen inn i rytmen, når kroppen har justert seg og beina går av seg sjølve, blir ein meir filosofisk, då får tankane vandre fritt, då blir "Kvar går du?" meir omfattande: Kva vil eg, kva bruker eg tida mi til, kva har eg oppnådd?
Ei slik vandring kan verte eit vegskilje i livet til pilgrimmen.



Ein kan til og med kome til å tenkje litt vidare enn rett framfor sin eigen nasetipp og begynne å fundere over store og vanskelege problemstillingar, som:
Kva gjer vi med jorda vi bur på? Korleis kan vi hindre at denne flotte, velfungerande planeten vår går av hengslene?



Og når ein kjem i snakk med alle dei flotte, kjekke ungdommane frå mange ulike delar av verda, kjenner ein at om ikkje vår generasjon er så flinke til å ta vare på "Vår Herres klinkekule", så får ein faktisk trua på at dei som kjem etter oss kanskje kan klare å gjere ein betre jobb.